[Not a valid template]Augustus begon met de laatste observatiewedstrijd, tijdens het Belgisch Kampioenschap in Meerdonk. Ook dit jaar had de wedstrijd meer weg van een Nederlands kampioenschap vanwege de overvloed aan Nederlandse deelnemers, of het gebrek aan Belgische, ‘t is maar hoe je het bekijkt. Dit keer waren zowel Triumph als Vorman fit, konden ze dus allebei mee en bleef ons ook tijdens de reis en het verblijf ellende bespaart. In vergelijking met voorgaande jaren stond ik er dit keer minder goed voor met het oog op een teamplaats, dus ik moest als het even kon toch wel wat laten zien.
Gelukkig slaagden we daar heel aardig in, ik reed vier sterke proeven waarmee ik beide dagen hoge scores haalde en op plaats één en twee terecht kwam. Triumph liet zien weer echt op de weg terug te zijn met een score van net geen 70%. Met Vorman ging ik mezelf nog voorbij door met haar 70,32% bij elkaar te rijden. Het wordt een beetje eentonig in de terugblikken dit jaar, maar Vorman was alweer beter geworden in vergelijking met de laatste wedstrijd in Emmeloord, al vielen de punten daar denk ik ook niet hoog uit. Dit [Not a valid template]keer reden we over de 70% bij jury’s waarvan er twee ook op het EK zouden jureren, dus dat bood perspectief voor de toekomst.
In de kür liep Trump echt weer fijn, en daar was ik eigenlijk nog blijer mee dan zijn winnende score van bijna 74%. Doordat ik wist dat ik eerste stond met Trump op het moment dat ik met Vorman als laatste starter de ring in ging besloot ik wat meer risico te nemen. Dat bleek een goede gok, het was hard werken maar het beeld was blijkbaar mooi. Ik eindigde met Vorman als tweede op een ruime procent achterstand, en dat met dezelfde kür als Triumph, die dus niet echt past bij haar. Achteraf gezien was dit denk ik mijn beste wedstrijd van het jaar, terwijl het hoogtepunt eigenlijk nog had moeten komen natuurlijk.
Twee dagen na de wedstrijd in Meerdonk kwam het verlossende telefoontje; ik werd geselecteerd voor het EK met Vorman, en Triumph als reserve. Met twee paarden geselecteerd worden was precies waarvoor we (ik, maar zeker ook Miranka) zo hard gewerkt hadden, dus daarmee was ik ontzettend blij. Na alle ellende met paarden die ik de afgelopen jaren had gehad moest het nu toch wel heel gek gaan mocht ik niet kunnen starten op het EK. En nee, dat zal ik inderdaad niet snel (lees nooit) meer zeggen.
De keus voor Vorman verbaasde me op zich niet, maar ik had zelf ook wel graag een poging met Triumph willen wagen. Op de WK in Kentucky hadden we vorig jaar immers al de eerste dag gewonnen en zaten we griezelig dicht tegen het goud in de kür. Aan de andere kant had Vorman natuurlijk wel veel progressie laten zien, en met nog een aantal weken tot het EK zat er misschien nog wel meer in.
Daarom werd er in ieder geval ook met spoed een kür gemaakt voor Vorman. Charles Monterie bood meteen zijn hulp aan waarna de kür in recordtempo door hem werd gerealiseerd, met ondersteuning van de DVB Foundation. Ik deed anderhalve week voor het EK een rondje Nederland om bij Charles de kür op te halen en daarna door te rijden naar stal in Best om te gaan trainen en de kür meteen te proberen. Ik voelde me die hele dag al niet echt fit, maar het was nogal een drukke periode geweest dus dat verbaasde me niet echt. Ik zat echter nog maar net op Vorman toen ik ontzettende buikpijn kreeg. Ik rij mezelf met gemak de vernieling in als het moet, maar dit was domweg niet te hebben. Dus dat werd noodgedwongen een korte rit.
Toen het na verloop van tijd maar niet beter werd ik via de huisarts toch maar naar de eerste hulp gestuurd voor de zekerheid. Ik hoor de verpleegster nog zeggen: ‘Jij gaat woensdag gewoon naar het EK hoor, maak je maar geen zorgen’. Zeker nadat ik binnen de kortste keren weer buiten stond deed ik dat ook niet. Een belabberde voorbereiding op grote wedstrijden is zo ongeveer een traditie bij mij, en vaak gaat het dan uiteindelijk juist goed. Het leek op een fikse buikgriep, ik werd alleen gevraagd de volgende dag nog even terugkomen voor een kleine controle. Die controle leverde geen verschil op met de dag ervoor, en we stonden eigenlijk op het punt om naar huis te gaan, toen een andere arts na het horen van het verhaal toch nog één ding wilde controleren. In eerste instantie wou ik dat ie dat nooit gedaan had, want ik kreeg een uitnodiging voor een nachtje logies en ontbijt. Daar zat ik uiteraard niet op te wachten, ik had sinds de vorige avond ook eigenlijk geen klachten meer en ik had mijn portie belabberde voorbereiding nu wel gehad dacht ik zo. Maar uiteindelijk was het natuurlijk in mijn eigen belang, ook met het oog op het EK, om te weten wat er precies aan de hand was.
De volgende dag was er nog steeds geen reden tot paniek. Voor de zekerheid hadden we al bedacht hoe we het gingen doen als ik op woensdag nog niet mee zou kunnen naar het EK. En uiteraard werd de bondscoach op de hoogte gehouden voor het geval het toch tegen zou vallen. We hadden nog genoeg tijd tot vrijdag, wanneer de eerste proef verreden werd. Vorman en mijn spullen zouden sowieso mee gaan, zodat ik als we groen licht zouden krijgen vanuit medische hoek desnoods nog op vrijdag richting België zou komen. Het groene licht werd echter oranje en sprong de dag voor het geplande vertrek definitief op rood. Ik had me constant vastgehouden aan het idee om hoe dan ook het EK te halen, het laat zich raden hoe ik me voelde nadat die stoel keihard onder mijn reet vandaan werd geschopt. Er moest toch wel heel wat gebeuren zou ik niet kunnen starten nu ik met twee paarden was geselecteerd? Deze variant hadden we in al die jaren nog niet gehad, en dat machteloze gevoel dat je er niets aan kunt doen, daar heb ik toch zo de ……. aan. Ik had tijdens het EK toch heel graag ergens anders wakker van gelegen dan de infuuspomp van de overbuurman die luid piepend in de stress schiet, maar waarvan de beste man zelf niets merkt en heerlijk door slaapt omdat ie slechthorend is.
Bij de pakken neer gaan zitten komt niet in mijn woordenboek voor, dus deed ik er alles aan om in conditie te blijven. De hometrainer maakte overuren en meer dan eens kwam een verpleegster langs om vol verbazing te vragen of alles wel goed ging, als ik mijn rek- en strekoefeningen aan het doen was. Ik zat ver onder de gemiddelde leeftijd op de afdeling, en dan ook nog een sporter, het zorgde soms voor vreemde blikken. Niet dat me dat iets uitmaakte want ik mocht- en zat dus ook, alweer snel te paard, en daar ging het uiteraard om. Een maand na het EK was er voor het eerst sinds jaren weer een internationale wedstrijd in Nederland, tijdens de ParaGames in Breda. Die wedstrijd wilde ik logischerwijs niet ook nog missen in een poging het jaar toch nog een beetje goed af te sluiten.
Dat leek allemaal te gaan lukken, de voorbereidingen verliepen naar omstandigheden goed, maar blijkbaar was onze portie ellende voor dit jaar toch nog niet op. Nadat Triumph in juni in de kreukels lag en ikzelf eind augustus, was het in september de beurt aan Vorman. Ze kreeg koliek verschijnselen, en het bleek een vorm die meestal door behandeling van de dierenarts goed op te lossen is of vanzelf weer overgaat. Geheel in stijl van dit jaar was Vorman één van de weinige gevallen waarbij toch een operatie noodzakelijk bleek. Als slagroom op de taart kreeg ik tegelijkertijd een terugval, dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig verliep de operatie en het herstel van Vorman goed, en mocht Miranka afgelopen week weer voorzichtig beginnen met rijden.
Oudejaarsdag had van mij dit jaar halverwege augustus mogen vallen. De rest van 2011 werd een periode waaraan ik nog vaak terug zal denken, maar die ik het liefst meteen zou vergeten. Des te meer reden om er alles aan te doen om van 2012 een goed jaar te maken. Volgende week hoop ik na vijf maanden weer mijn rentree te maken in de wedstrijdring, tijdens de BMC Cup selectie in Drachten. 2012 staat natuurlijk in het teken van de Paralympics in Londen, maar dit jaar heeft wel bewezen dat met heel je ziel en zaligheid voor de sport gaan geen garantie is voor succes. Ik kan alleen maar hopen dat de gifbeker nu echt leeg is, en 2012 net als 2011 een onvergetelijk jaar wordt, maar dan om veel mooiere redenen.
Goed geschreven Gertje! Damn impressive.